Vegetarische nasi

Wat zullen we eens zeggen over Ipoh, een nietszeggende stad maar wel een met een McDonalds en met een prachtig zwembad bij ons hotel. We zijn afgeweken van onze oorspronkelijke route en verblijven hier nu drie nachten..., even bijkomen van de warmte, even uitrusten en vooral voor Olle ongelimiteerd zwemmen. Het hotel wordt bevolkt door Saudie's en die hebben me een kinderschaar..., ongelofelijk....
De vaders zwemmen met alle kinderen, de jongenskinderen doen wat jongenskinderen doen en ze hebben allemaal pyjama's aan, ik denk bijna dat wij een bepaalde zwembadetiquette niet mee hebben gekregen want wij zwemmen nog gewoon in onze blote bikini's :-)
De moeders van deze kindjes zwemmen niet maar lopen als ninja's in hun zwarte gewaden langs de rand om ze onverstaanbare doch goedbedoelde aanwijzingen toe te schreeuwen.
Toen onderweg naar Taman Negara, het oudste oerbos van de wereld alwaar wij gaan slapen in het Xcape resort. Bij het boeken van dit hotel had er natuurlijk een belletje moeten gaan rinkelen, ergens, maar helaas heb ik die niet gehoord.
Xcape dus, onze kamer heeft twee stapelbedden langs de muur met een fleece dekentje, een badmatje, veel ondefinieerbare vlekken op de muur, een douche met een pisstraal koud water en een weecee zonder bril.
Ik had het vrij snel gezien, hier gingen we geen drie nachten blijven en na even onderhandelen bij de receptie zitten we nu in een gewone kamer alwaar de kussens ruiken alsof ze uit WO II stammen en de vlekken op het beddengoed ook niets aan onze fantasie overlaten. Maar in een gewoon bed, dat dan weer wel...
Alles schreeuwt wegwezen en dat is wat we na twee nachten ook gaan doen, met gierende banden.
Vandaag eerst de jungle trek, alweer zo'n onderneming waarbij ik de minuten aftel totdat het afgelopen zal zijn.
Een gids zonder tanden maar met pet komt ons ophalen. Hij slist zich door zijn welkomstwoord heen, stapt vervolgens in zijn aftandse Honda en rijdt voor ons uit naar de rivierbedding. Graaf Slis heeft qua uiterlijk wel wat weg van neef AlbertJan en dat beeld krijg ik de rest van de dag niet uit mijn hoofd, een Massiertje in da jungle.
Maar goed, op een boot, zonder zwemvesten (we zijn geen mietjes), in de brandende zon, ach en wee, mooie bomen, hoge golven, heel veel trappen, bloedzuigers, bijzonder veel zweten en de canopy walk door de bomen. Fokking griezelig, niet naar beneden kijken mam, toch doen, angstzweet op voorhoofd en na 179 minuten gelukkig weer in de boot terug naar de bewoonde wereld.
Alle nasi restaurantjes en stalletjes zijn gesloten, de chef's zijn bezig aan het vrijdagmiddag gebed. Moet kunnen, ik ga dat denk ik op kantoor ook invoeren :-)!
Het enige tentje wat open is ziet er dubieus uit maar onze magen knorren en we hebben niet heel veel keuze, het heeft ook een vrij steile, aflopende, met mos begroeide, nattige entree......, twee schaafwonden en met een zeiknatte jurk verder zit ik aan mijn bordje vegetarische nasi, de veiligste keuze!