Guardia Civil

Al wandelend door Ronda, een stad bewoond door verschillende culturen, van de Moren tot de proleten, verbaast Max zich keer op keer en komt tot bijzondere random uitspraken...
Nadat hij in een, overigens schattig, straatje tot twee keer aan toe in een kuil stapt en de elektrische bedrading van een huis aan de buitenkant ziet hangen, constateert hij droogjes dat Andalusië het Limburg van Spanje is...
Na de uitspraak, volgend op de sluiting van winkels en bedrijven tussen 12 en 16 uur, dat er in Spanje een 'niet werken' cultuur heerst en Spanje daarmee de titel het Suriname van Europa verdient, volgt al snel de allermooiste..
Op zoek naar een leuk lunchadresje met vooral het lekkerste eten zegt Max dat we gaan eten op dat leuke pleintje, bij dat groene kerkje, waar er zoveel restaurants zitten dat ze elkaar 'volkomen kapot concurreren'...., zo gezegd, zo gedaan..! We eten de heerlijkste tapas voor bijna niets en rijden met een blij gevoel (goedkope lunch), volle buik en een verrijkte geest (al het moois) Ronda weer uit.
Een trage, zeker veertig jaar oude, Peugeot 205 sukkelt voor ons uit in de richting van Malaga. De weg is smal en nadat we eerst wat melancholisch waren over het autootje (ook onze eerste bolides waren tweenulvijfjes) slaat dit gevoel vrij snel om in ergernis en besluiten we in te halen...., let wel.., heel belangrijk...., Max besluit om in te halen...vol gas...over een verdrijvingsvlak met dikke strepen..., wat dus eigenlijk niet mag....
Plots zoeft er een grote politiewagen langs en net als we tegen elkaar zeggen dat er vast verderop iets gebeurd moet zijn remt hij hard en gaat voor ons rijden, zet zijn zwaailichten aan en gebaart ons hem te volgen. HET ZAL TOCH NIET..., we worden godverkak aangehouden door de Guardia Civil....
Na wat onverstaanbare bevelen in het Spaans geeft Max zijn rijbewijs en de papieren van de huurauto aan de brommende politie kerel. Druk worden er van alle documenten en de auto foto's gemaakt en nemen ze alles mee naar hun eigen auto. Intussen krijgen wij de slappe lach, maken we een stiekeme foto, raden we naar de hoogte van de boete en bedenken we wat we nou moeten doen met de terugvlucht als we onverhoopt naar het Spaanse gevang moeten.
Na wat getelefoneer wordt er besloten dat we niet crimineel genoeg zijn en mogen we doorrijden, de bebaarde politieman geeft Max nog wel een preek in het Spaans maar dat kunnen we helaasch niet verstaan. Hoera, vrij zijn we! Die boete, als die al komt, zien we thuis wel weer.