Alhambra

Volgen we de instructies van de TomTom of gaan we op z'n Elvire's? Dat is eigenlijk de eerste vraag die we elkaar altijd moeten stellen op het moment dat Max en ik een tripje in den vreemde gaan maken, zo'n eerste vraag kan een hoop gekibbel achteraf schelen :-)
Nu gingen we op de TomTom met een bokkende ik...., ik volg zelf namelijk liever de borden..., er gemakshalve van uitgaand dat de lokale overheid die borden op de juiste plek neergezet heeft...
Ons mini autootje bracht ons naar het Alhambra met al haar regels en eigenaardigheden waar uiteraard wel over gecommuniceerd werd, maar dan vooral in het Spaans en daar zijn we nou juist niet zo goed in...
Met onze, vooraf aangeschafte, kaartjes (volledig in 't Spaans) worden we gesommeerd in de rij plaats te nemen om daar vervolgens drie kwartier te staan. Een Efteling déjà-vue werd snel verdrongen en lijdzaam en zwijgend ondergaan we ons lot. Mondjesmaat wordt er een handje vol mensen doorgelaten om naar de ticketoffice te lopen.
Als ook wij aan de beurt zijn, zien we waarom dit allemaal zo lang duurt. Achter de loketjes (2!) een groot aantal mensen op leeftijd die allemaal de door de toeristen meegebrachte vouchers door hun handen laten gaan. De creditcard waarmee je de kaarten online hebt gekocht moet gecontroleerd worden op fraude, de echte kaartjes worden met de hand in een machine gedraaid en de toerist in kwestie wordt uitgebreid gescreend op..., ja op wat eigenlijk. We worden er een beetje lacherig van en komen tot de conclusie dat het bijna wel gemakkelijker moet zijn om de Verenigde Staten binnen te komen onder de huidige Trump dictatuur...
Als we binnen zijn is alles vergeten, al hobbelend over de kleine, uitstekende, steentjes, door prachtig aangelegde tuinen, fonteinen en dikke twaalfde eeuwse stadsmuren begeven we ons naar het Nazarin paleis en wat we daar zien is zooo moooi....
Het paleis, wat in de dertiende eeuw gebouwd is voor Mohammed V, de sultan van Granada, is versierd met het mooiste houtsnijwerk en steensnijwerk wat je je maar kunt voorstellen, tot in de plafonds aan toe. Moorse stijl XXL, zo prachtig en adembenemend mooi. Grootse waterpartijen in de tuinen, omringd door marmer en planten.., overal kleine, ronde, in de wandelgang verzakte fonteintjes..., Mo wist wel wat fraai was!
Kunst maakt hongerig en na ons vier uur lang te hebben vergaapt aan al het prachtigs zijn we wel toe aan iets substantieels te eten en iets lekkers te drinken....
Helaasch, in dit historisch walhalla is er geen culinaire 'hangout' en rest ons niets anders dan op de terugweg, in de Fiat, een zak chips te eten...